فصلنامه نقد کتاب فلسفه و اخلاق- راهنمای نگارش مقاله
شیوه نامه

حذف تصاویر و رنگ‌ها

 فصلنامه از نقد آثار مکتوب (با تاکید بر کتابهای منتشره در یک سال اخیر و حتی الامکان شش ماه اخیر که مجوز وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی را دارند و احیانا کتب عربی و انگلیسی با مشورت سردبیر از طریق ایمیل فصلنامه) در حوزه های کلام ( کلام اسلامی ، کلام تطبیقی ، کلام ادیان ابراهیمی و ... )، فلسفه ( اعم از اسلامی ، غرب ، فلسفه های مضاف ، و ... )، منطق ( قدیم و جدید ) ، عرفان ( اسلامی ، تطبیقی و .. ) استقبال می کند.

حداقل و حداکثر حجم مقاله 3000 تا 6000 کلمه است و مقالات باید واجد چکیده، کلید واژه، مقدمه، ساختار انتقادی، جمع بندی و کتاب شناسی بوده و تمام ارجاعات، درون متنی باشد. مبنای ویرایش هم شیوه نامه مصوب فرهنگستان زبان و ادب فارسی خواهد بود.

استثنائات شیوه‌نامه :

 

شیوه‌نامه پیش‌رو، صرفا به موضوع رسم‌الخط ضبط صورت کلمات می‌پردازد. این شیوه‌نامه بر اساس مصوبات فرهنگستان زبان و ادب فارسی تهیه و تدوین شده‌ است،‌ با این توضیح که:

 

الف. رسم‌الخط کلی براساس آخرین رسم‌الخط مصوب فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی است، مگر در مواردی که در ضمیمه‌ آمده است؛

 

ب. رسم‌الخط و ضبط کلمات براساس کتاب فرهنگ املایی زبان فارسی است که چاپ ششم آن از سوی فرهنگستان زبان و ادب فارسی منتشر شده است. از میان ضبط‌های رایج هر کلمه، هر ضبطی که در این کتاب ارجح دانسته شده است به‌ کار خواهد رفت.

  
  1. کلمات خارجی به پیشوند و پسوندهای فارسی نچسبیده و به‌صورت جدا ولی نزدیک (نیم فاصله) می‌آید: ماشین‌وار، کت‌اش، تی‌شرت‌ام.

  2. ضبط اعلام خارجی (اسامی اشخاص، مکان‌ها و غیره) فقط در اولین نوبت استفاده در پانویس به‌زبان اصلی می‌آید.

  3. نشانه جمع:

  • ها جمع همه‌جا به‌صورت جدا، ولی نزدیک به کلمه پیش از خود می‌آید (یعنی به یک نیم‌فاصله): آن‌ها، کتاب‌ها، آن‌ها

  • همواره به‌جای ین جمع عربی از ان یا ها برای جمع فارسی استفاده می‌شود:

    حاضرین حاضران

 
  1. می فعل استمراری یا اخباری همیشه جدا، ولی نزدیک (با نیم فاصله) می‌آید: می‌برم، می‌بردم

  2. ی بدل از کسره بعد از کلمات منتهی به ه به صورت همزه بالای ه می‌آید: خانه من

  3. ام / ای / ایم / اید (اول‌شخص و دوم‌شخص مفرد و جمع مضارعِ مصدر بودن)

 
  • اگر بعد از کلماتی که به ه غیرملفوظ و ی ختم می‌شوند بیایند الف‌شان حذف نمی‌شود:

     فرزانه‌ای، آزاده‌ام

  • اگر بعد از کلماتی که به الف، و و ی ختم می‌شوند قرار بگیرند الف‌شان تبدیل به ی می‌شود: توانایم، خوشخویید، جنگجویید

 
  • اگر بعد از کلماتی که به ی ختم می‌شوند قرار بگیرند الف حفظ می‌شود: ایرانی‌ام، ایرانی‌اید

 
  1. اند (نشانه سوم شخص جمع مضارع بودن):

     

    اگر کلمه پیش از اند به الف یا و ختم شود اند به شکل یند نوشته می‌شود: توانایند، دانشجویند

 
  • اگر اند بعد از حروف د، ذ، ر، ز، ژ، و بیاید به صورت ند و بدون الف نوشته می‌شود: خشنودند، نافذند

     

     

  • در سایر موارد اند به‌همین صورت و جدا از کلمۀ قبل ولی نزدیک به آن نوشته می‌شود: خوب‌اند، خوش‌اند، راضی‌اند

 
  1. ضمایر ملکی: م / ت / ش / مان / تان / شان

 
  • اگر پس از کلماتی که به ی ختم می‌شوند قرار گیرند سه تای مفرد به‌همراه الف و باقی به‌همان صورت اصلی جدا، ولی نزدیک نوشته می‌شود: بارانی‌ام، زیبایی‌ات، زندگی‌اش، بارانی‌شان، زیبایی‌تان

  • اگر پس از حرف اضافه به قرار گیرند به آن می‌چسبند: بهشان، بهش، بهم، بهت

 
  1. به قیدساز: به در ترکیب با بعضی اسامی قید می‌سازد. در این صورت به و آن اسم جدا، ولی نزدیک می‌آیند: به‌سرعت / به‌اندازه / به‌دو / به‌شتاب / به‌راحتی

  2. به صفت‌ساز: به که در ترکیب با برخی اسامی صفت مرکب می‌سازد جدا، ولی نزدیک می‌آید، مگر در کلمات کوتاه یک یا دو بخشی که سر هم نوشته می‌شود: به‌قاعده / به‌روشنی / بهوش / بجا / بنام / بسامان

  3. مصدر مرکب: اجزای مصادر مرکب نزدیک (با یک نیم فاصله) هم می‌آیند، مگر طول زیاد مصدر مانع شود: به‌سربردن

  4. صفات مرکب: اجزای صفات مرکب نزدیک هم می‌آیند: خوش‌اندام/شیک‌پوش

  5. تر و ترین در صفات تفضیلی و عالی جدا، ولی نزدیک می‌آید: بزرگ‌تر/قشنگ‌ترین

    مگر آن‌که کلمه دوحرفی باشد که در آن صورت به هم می‌چسبد: بهتر / مهتر / کهتر

  6.  م / ت / ش / مان / تان / شان:

    ضمایر مفعولی متصل به فعل می‌چسبد، مگر آن‌که فعل به ی ختم شود: دیدمت / بردمشان / خوردی‌اش / زدی‌مان

     

  7.  این و آن و همین و همان در ترکیب با که، جا، ها، وقت، طور، گاه، گونه و نظایر آن جدا ولی نزدیک می‌آیند: این‌که، آن‌که، این‌جا، آن‌جا، این‌ها، آن‌ها، همین‌که، همان‌وقت، آن‌گاه، همین‌طور، همان‌گونه

  8.  ه غیرملفوظ پیش از پسوند حذف نمی‌شود: علاقه‌مند، بهره‌مند، دیده‌بان

  9. هم پیشوند اشتراک به کلمه‌ بعد می‌چسبد مگر آن کلمه با م یا الف مددار (آ) شروع شود که در آن صورت، جدا، ولی نزدیک می‌آید: همچنان، هماهنگ، همدل، همرای / هم‌آواز، هم‌میهن، هم‌مذهب

  10. هیچ و هر از کلمه‌ بعدش جدا و بی‌فاصله نوشته می‌شود: هیچ‌کس، هیچ‌یک، هروقت

     

  11. در کلمات زیر و نظایر آن به جای همزه ی به‌کارمی‌بریم: آیین، آیینه، رویین‌تن، رییس

  12. در کلماتی که از عربی به فارسی آمده و به همزه ختم می‌شوند ولی همزه آنها در فارسی تلفظ نمی‌شود می‌توان همزه را حذف کرد: انشا/ایما

    در صورت اضافه‌شدن به کلمه‌ای دیگر و نیاز به میانجی بدل از کسره، به‌همان صورتی که در زبان معیار تلفظ می‌شود نوشته شود: انشای

  13. شناسی از اسم قبل از خودش جدا، ولی نزدیک می‌آید: زیست‌شناسی، زبان‌شناسی

  14. کلمات ترکیبی که به الف ختم می‌شود معمولا سرهم نوشته می‌شود: پیشامد، پیشاهنگ، خوشامد، خوشایند، دلارام

  15. کلمات مرکبی که از مصادر پوشیدن و داشتن ساخته می‌شود سرهم نوشته می‌شوند: چشمداشت، نگهداشت، دلداده

  16. چه از کلمه بعد خود جدا، ولی نزدیک نوشته می‌شود، مگر در موارد جاافتاده‌ای مانند: چه‌سان/ چگونه، چطور

  17. بی از کلمه بعد جدا، ولی بی‌فاصله نوشته می‌شود: بی‌درنگ، بی‌گناه، بی‌سواد

    مگر در موارد جاافتاده‌ای مانند: بیزار، بیکار، بیراهه، بینوا، بیجا، بیهوده، بیخود، بیعار، بیچاره

  18. فاصله بین علامت و کلمه:

  19. همه علائم سجاوندی (؟ـ ! ـ ، ـ : ـ ؛ ـ ... ـ . ـ ) با کلمه قبل از خود فاصله‌ای نداشته و از کلمه بعدی یک فاصله می‌گیرند: گفتم: / «چرا؟» / دیدی؟

  20. فاصله بین گیومه و کلمه:

 بین گیومه و : نقل قول یک فاصله آمده و بین گیومه و کلمه بعد فاصله نمی‌آید؛ همچنین است درباره پرانتز.
نشانی مطلب در وبگاه فصلنامه نقد کتاب فلسفه و اخلاق:
http://pebr.faslnameh.org/find-1.48.13.fa.html
برگشت به اصل مطلب